Raketten en alarmen

De laatste weken is er veel gebeurd. Na mijn rondreis door Israël ben ik weer aangekomen in Maslul. De dag dat ik terug kom vertrekken er twee vrijwilligers en eten we met elkaar buiten in de tuin van de villa. We hebben hout gesprokkeld en het is zo droog dat we hele struiken in één keer uit de grond kunnen trekken. Genoeg hout om een groot kampvuur mee te maken. Het is erg gezellig. 

De volgende dag hebben we met alle vrijwilligers van Aleh een uitje naar een moshav bij de grens met Egypte. Op de moshav wordt er veel aan landbouw gedaan en we krijgen een rondleiding van een enthousiaste gids. Ook mogen we van alles proeven en aan het eind van de dag groente en fruit mee naar huis nemen.

Omdat de moshav dicht bij de grens ligt hebben ze hier regelmatig last van raketten. Een artiest die op deze moshav woont maakt sieraden en beeldjes van het materiaal van deze raketten. Het geld dat hij hiermee verdient gaat naar een goed doel. Bijzonder dat hij van zoiets negatiefs toch iets positiefs kan neerzetten. Daar heb ik echt bewondering voor.

Van 4 op 5 mei krijgen ook wij te maken met raketten. Vanuit Gaza worden er in 1,5 dag 700 raketten afgevuurd en het hele gebied rond de Gazastrook verandert in oorlogsgebied. Met een aantal andere vrijwilligers ben ik in de ochtend van 4 mei naar een Nationaal Park gefietst en terwijl we in het park naar het uitzicht staan te kijken zien we ineens stofwolken op de grond en raketten die uit de lucht worden geschoten door de Iron Dome. We besluiten om in het park te blijven omdat hier meer mensen zijn. Maar na een tijd wordt het park afgesloten omdat het te gevaarlijk wordt en moeten we naar huis fietsen. We krijgen de instructie om plat op de grond te gaan liggen met onze handen op ons hoofd mocht er een raket in onze buurt neerkomen. Het is ongeveer drie kwartier fietsen naar Maslul en gelukkig komen we ongedeerd aan.

In de avond beginnen nog hevigere aanvallen en besluiten we om alle matrassen in de woonkamer te leggen. Zo horen we de alarmen beter mochten ze afgaan en zijn we ook dichterbij de saferoom. We hebben 30 seconden om onszelf in veiligheid te brengen nadat het alarm afgaat.

We hebben de saferoom ingericht met water en eten en dat blijkt geen overbodige luxe. In de nacht van 4 op 5 mei gaan er in onze moshav in totaal tien alarmen af en dat betekent dat er tien keer raketten neerkomen in onze omgeving. Veel slapen kunnen we dus niet.

De volgende dag zijn de school en het medische kinderdagverblijf afgesloten en wordt er aan alle vrijwilligers gevraagd of we extra willen bijspringen op de woongroepen. De mensen bij Aleh zijn gewend aan raketten en aan de onrust, maar zoveel raketten en alarmen achter elkaar is ook hier ongewoon. Het hele gebied rond de Gaza wordt afgesloten en het openbaar vervoer rijdt niet. Ook vrijwilligers die op een uitje zijn of nieuwe vrijwilligers mogen niet naar het gebied komen. Op de woongroep hebben we nog twee keer een alarm en rennen we met de bewoners, waarvan de meesten in een rolstoel, naar de Mamad, de saferoom die in elke woongroep een centrale plek heeft. 

Gelukkig keert na 5 mei de rust weer terug en in de ochtend van 6 mei horen we dat er een wapenstilstand is. Deze week is ook de week dat de holocaust wordt herdacht. Woensdag 8 mei wordt er overal in het land 2 minuten stilte gehouden. Donderdag 9 mei wordt de onafhankelijkheidsdag gevierd en vieren de inwoners van Israël dat Israël 71 jaar bestaat. Na alle stress van de afgelopen dagen wordt er weer feest gevierd. De veerkracht die de mensen hebben en de wil om door te gaan is bijzonder om te zien en mee te maken. Ik merk zelf dat ik deze week wel wat vaker moe ben door de korte nachten en alle indrukken. Maar ook dit hoort bij het leven in Israël.