Het leven in Israël

Het tempo in Israël ligt heel anders dan in Nederland. Wat vandaag niet lukt, lukt morgen wel. De inwoners zijn heel direct, daardoor lijkt de cultuur soms wat harder. Mijn huisgenootje omschreef het gisteren tijdens het eten van onze cactusvuchten mooi: de mensen hier worden weleens vergeleken met een cactus. Hard van buiten, maar zacht van binnen. 

De komende weken staan in het teken van Poerim. Het volk Israël viert dan oorspronkelijk dat ze van de ondergang zijn gered door een moedige daad van Koningin Esther. Het hele verhaal is te vinden in de Bijbel in het boek Esther. Het feest zelf is te vergelijken met carnaval in Nederland. Op de groepen spelen de kinderen met ratels waar Haman op staat afgebeeld. Haman is in het verhaal van Esther de man die het hele volk Israël wil uitmoorden. Bij het horen van de naam Haman maken de kinderen veel herrie met de ratels en laten ze boe-geroep horen. Dit gebeurt vooral nog in de synagoges. 

Als aftrap van het Poerimfeest is er een optocht met alle bewoners van Aleh georganiseerd richting het grote sportveld. Daar staan allemaal lekkere hapjes uitgestald. Met de meeste kinderen van de groep gaan we kijken bij de optocht. De kinderen genieten van de muziek en alle indrukken. Ook met de collega's wordt Poerim gevierd. We hebben lootjes getrokken en deze week verstoppen we cadeautjes voor elkaar op de groep. Dat zorgt voor een extra gezellige sfeer. 

De laatste dagen is het weer onrustig bij de grens met Gaza. Het is wel iets wat in je achterhoofd speelt maar wat niet op de voorgrond staat tijdens het werken en wonen hier. Collega's die nog dichter bij de grens wonen ervaren wel vaak stress van de ballonnen met explosieven die vaak 's nachts worden opgelaten maar het is ook iets waarvan ze zeggen dat ze er mee leren leven. Ik merk verder niet veel van die spanning op mijn werk, behalve dat de gesprekken er weleens over gaan. 

Onze moshav, Maslul, ligt op ongeveer 20 km van de grens met Gaza en tot nu toe hebben we hier nog geen alarmen gehoord. Wel staan er in elke straat een aantal algemene schuilkelders en ook naast het huis waar we wonen is er een schuilkelder die we delen met de buren. We horen soms in de verte dat het onrustig is, maar tot nu toe is het nog rustig gebleven bij Aleh Negev en de omliggende dorpen. Wel wil ik jullie vragen om te bidden of de situatie niet verder zal escaleren en ik wil jullie ook zeker vragen om te bidden voor mijn collega's, de bewoners van Aleh en de kinderen van de groep die dichtbij de grens met Gaza wonen. De meeste inwoners van dit prachtige land, zowel de mensen binnen als buiten de Gazastrook zitten totaal niet op deze onrust te wachten. 

De weken vliegen voorbij. Inmiddels ben ik hier alweer vijf weken aan het werk en ik heb het hier heel goed naar mijn zin. Ik merk dat ik echt geniet van het werken met onze kinderen met 'special needs'. De komende vier weken hoop ik nog net zoveel te genieten van het werk bij Aleh en daarna hoop ik nog een aantal weken rond te reizen door Israël. 

Laila tov!