Het werk bij Aleh

Mijn derde werkweek zit er weer op. Ik leer de kinderen op de groep steeds beter kennen en de Hebreeuwse gesprekjes met de kinderen worden al wat langer. Ik gebruik nu ook nieuwe woorden die ik heb geleerd tijdens het spelen en eten en merk dat de kinderen er op reageren. Qua niveau zijn er twee jongetjes die misschien in de toekomst over kunnen gaan naar een reguliere groep. Eén jongetje komt elke morgen een knuffel ('chibuk') brengen aan iedereen en wil bij alles helpen. Samen met zijn vriendje is hij af en toe ook echt een wervelwindje, maar tijdens of net na het eten zijn ze samen dan ook snel moe. In totaal zijn er tien kinderen op de groep. Omdat ze regelmatig ziek zijn of een operatie krijgen zijn ze er niet elke dag allemaal. 

De zorg die de kinderen krijgen is heel divers, één jongetje is bijna blind en heeft regelmatig epileptische aanvallen. Ik zing vaak met hem en hij vind het heerlijk om bij mij op schoot te zitten. Een ander kindje is veel te vroeg geboren en loopt daardoor een stuk achter in haar ontwikkeling. Een deel van de kinderen kan niet staan of lopen terwijl de meeste kinderen rond de 2,5 jaar zijn. Daarom worden er met de fysiotherapeuten ook veel oefeningen gedaan die ik dan weer met de kinderen kan herhalen op de groep. 

De kinderen zijn echt gebaat bij structuur en herhaling van rituelen. Elke vrijdag wordt de sabbat ingeluid met de kinderen. Eén jongetje krijgt een keppeltje op en een meisje een hoofddoekje, zij zijn 'aba' en 'ima', papa en mama die alles klaar hebben gemaakt voor de sabbat. Er komt druivensap ('wijn') en chips ('brood') op tafel, net zoals in de christelijke traditie het avondmaal wordt gevierd. Daarnaast worden er allemaal liedjes over de sabbat gezongen. 

In mijn vrije tijd ga ik regelmatig een stuk mountainbiken, wandelen of van de zon genieten in de tuin. Ofakim is een stadje op ongeveer 25 minuten afstand met de fiets. Daar ben ik nu een aantal keer geweest. De fietspaden zijn niet zoals in Nederland en af en toe houden ze ook gewoon ineens op midden in een weiland of zandvlakte. Als het heeft geregend is het sowieso handiger om op de vluchtstrook te fietsen, omdat je vanaf het fietspad eerst nog een heel eind door de modder moet fietsen of lopen om bij de weg uit te komen. 

Gelukkig hebben we de laatste dagen mooi weer gehad. Afgelopen dinsdag en woensdag ben ik naar Jeruzalem geweest, daar was het wel een stukje kouder. Ik denk zo rond de 12 graden. In een volgende blog zal ik mijn Jeruzalem ervaringen delen want anders wordt deze blog wel heel lang. Leuk dat jullie meelezen!